بررسي کنسرسيوم هاي منابع علمي در ايران و در برخي کشورها

دکتر حميد مهديقلي[1] – مريم اسدي٭[2]

 

       چکيده

فناوری اطلاعات قابلیت انتشار اطلاعات را افزایش داده و بر این اساس، کتابخانه ها تجربه های پیشین خود درباره مجموعه سازی، سازماندهی، و اشاعه اطلاعات  مورد بازاندیشی قرار داده اند. مجموعه سازی کتابخانه ها در قالب کنسرسیوم ها و شبکه های اشتراک منابع تدبيری است که با توجه به حجم روزافزون اطلاعات انديشيده شده است.

کنسرسيوم کتابخانه اي به گروهي از کتابخانه ها اطلاق مي گردد که براي همکاري با يکديگر و معمولا بر سر اشتراک در خريد منابع توافق کرده اند تا نيازهاي مشترک و خاص استفاده کنندگانشان را برآورده سازند.  ناشران بين المللي ترجيح مي دهند محصولات خود را به مجموعه ها (کنسرسيوم ها) بفروشند تا با کتابخانه ها بصورت جداگانه وارد مذاکره شوند. از سوي ديگر براي هر يک از کتابخانه ها  نيز بسيار مقرون به صرفه تر است که نشريات الکترونيکي و پايگاههاي اطلاعاتي خود را از طريق کنسرسيوم خريداري نمايند. دراين نوشته سعي خواهد شد به سابقه کنسرسيوم هاي منابع علمي دانشگاهي در چند کشور به عنوان نمونه و اختصار پرداخته و سپس سابقه تشکيل کنسرسيوم هاي کتابخانه اي  در ايران همراه با  نقاط قوت و ضعف آن نيز مطرح گردد.

      کلمات کليدي: کنسرسيوم منابع علمي؛ ايران؛ کتابخانه هاي دانشگاهي ؛ کنسيران




برای مشاهده متن اينجا کليک کنيد.

 


[1] - عضو هيئت علمي و رئيس کتابخانه مرکزي دانشگاه صنعتي شريف mehdi@sharif.ir-

[2] - کارشناس ارشد علوم کتابداري و اطلاع رساني maryasadi2008@gmail.com-